Adoptowaliśmy dziewczynkę, ale później urodziłam córkę. Mąż nie był w stanie kochać ich obu, to skończyło się tragedią
Adopcja miała być spełnieniem marzeń o powiększeniu rodziny. Mała Ania wniosła do naszego życia radość i ciepło, których brakowało nam od lat. Jednak kiedy na świat przyszła nasza biologiczna córka, coś zaczęło się psuć…
Nie zauważyłam, jak mąż powoli dystansował się od Ani. Jego zachowanie stało się niepokojące, a napięcie w domu narastało z każdym dniem. To, co zrobił pewnego dnia, sprawiło, że już nic nie było takie samo…
Początek nowego rozdziału
Kiedy adoptowaliśmy Anię, nasze życie wydawało się kompletne. Miała pięć lat, śliczne loki i ogromne oczy, które od razu skradły nasze serca. Przez pierwsze miesiące była nieśmiała, ale z czasem otworzyła się na nas. Nasza rodzina w końcu wyglądała tak, jak zawsze marzyłam.
Niespodziewanie jednak dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Była to ogromna radość, ale jednocześnie obawa – czy damy radę zapewnić miłość i wsparcie obu dziewczynkom? Mąż początkowo był zachwycony, ale z czasem jego radość skupiła się wyłącznie na naszej biologicznej córce, Hani.
Pierwsze oznaki problemów
Po narodzinach Hani zaczęłam zauważać różnice w zachowaniu męża. Kiedy bawił się z Hanią, Ania siedziała w kącie i patrzyła z boku. Gdy zwróciłam mu uwagę, wzruszał ramionami i mówił, że Ania jest już „dużą dziewczynką” i nie potrzebuje tyle uwagi. Ale ja widziałam, jak bardzo to ją boli.
Napięcie w domu rosło. Każda rozmowa na temat Ani kończyła się kłótnią. „Nie przesadzaj, przecież nie zaniedbuję jej!” – mówił mąż, ale jego czyny mówiły co innego. Zaczęłam coraz częściej przytulać Anię, próbując wypełnić pustkę, którą odczuwała.
Decyzja, która złamała serce
Pewnego dnia wróciłam do domu i zauważyłam, że rzeczy Ani zniknęły. Wpadłam w panikę. Mąż spokojnie oznajmił, że odwiózł Anię z powrotem do ośrodka adopcyjnego. „Nie potrafię jej pokochać tak, jak kocham Hanię. To będzie lepsze dla wszystkich” – powiedział zimnym tonem.
Moje serce pękło na milion kawałków. Nie mogłam uwierzyć, że człowiek, którego kochałam, był w stanie zrobić coś takiego. Nie pytał mnie o zdanie, nie dał mi szansy na reakcję. W jednej chwili nasza rodzina rozpadła się na zawsze.
Prawda, która wyszła na jaw
Kilka dni później dowiedziałam się, że mąż nigdy nie chciał adoptować Ani. Zrobił to tylko dla mnie, bo wiedział, jak bardzo pragnęłam dziecka. Narastająca frustracja i poczucie „obowiązku” przerodziły się w niechęć, której nie potrafił opanować.
To, co zrobił, było niewybaczalne. Rozwiodłam się z nim i postanowiłam walczyć o odzyskanie Ani. Zrozumiałam, że prawdziwa rodzina nie opiera się na biologii, ale na miłości i poświęceniu.